Na pewno nie raz spotkaliście się z określeniami typu: "jestem na poziomie A2 z angielskiego", "wymagana do pracy znajomość języka niemieckiego na poziomie C1", "podręcznik z hiszpańskiego na poziomie B2" itp. Co to dokładnie oznacza? Jak rozumieć ten szyfr?
Zacznijmy od wyjaśnienia kilku terminów i skrótów, by zrozumieć, w jaki sposób odczytywać tajemnicze literki określające poziom podręcznika, książki, wymagań do pracy, czy na studia. Poziomy znajomości języka ustalone zostały przez Radę Europy i często określane są jako poziomy w skali CEFR. CEFR to skrót od Common European Framework of Reference for Languages: Learning, Teaching, Assessment - skala ta może się odnosić do jakichkolwiek języków używanych w Europie i tym samym nie odnosi się do żadnego konkretnego języka, a do ogółu. Opisy dotyczące wymagań na poszczególne poziomy z konkretnych języków są stale opracowywane na bazie skali CEFR. Skrót RLD (Reference Level Descriptions) odnosi się właśnie do opisu wymagań językowych konkretnych języków. Oznaczenia A1, A2, B1, B2, C1 i C2 to nazwy zaawansowania poziomów językowych, które można przetłumaczyć w następujący sposób: A1 to początkujący, A2 - podstawowy, B1 - średnio zaawansowany, B2 - wyższy średnio zaawansowany, C1 - zaawansowany, C2 - biegły.
Co znajdę w opisie poziomów językowych?
Poziomy zaawansowania znajomości konkretnego języka opisują słownictwo, gramatykę, sprawność komunikacji i inne elementy języka, które powinny być opanowane na danym poziomie lub zakres, w jakim powinny być stosowane na danym poziomie. Na przykład umiejętność opisu w języku włoskim jest rozpisana na cztery poziomy zaawansowania: na poziomie A1 użytkownik języka buduje proste zdania, wskazując grupę przedmiotów i opisując rzeczy za pomocą przymiotników; na poziomie A2 opis uwzględnia już przyimki, konstrukcję z gerundio oraz opis w czasie przeszłym; na poziomach B1 i B2 dochodzą odpowiednio konstrukcje przyimkowe oraz porównywanie, wskazywanie podobieństw względem opisywanego obiektu. Określenie danego poziomu językowego może zatem obejmować odrębną dla każdego poziomu listę słów, ale też tę samą dla każdego poziomu umiejętność, którą użytkownik języka na różnych poziomach opanowuje w różnym stopniu (różny poziom komplikacji stosowanych wyrażeń, fraz, struktur gramatycznych).
Czy ucząc się języka obcego powinno się na bieżąco analizować i kontrolować poziom przyswojenia języka?
Nie jest to wskazane, ani obligatoryjne. Same opisy poziomów poszczególnych języków są zazwyczaj dość rozbudowane, rozczłonkowują język na elementy, zawierają sporo odnośników, przez co może być to niełatwa lektura. Koncentrowanie się na nieustannym analizowaniu swego poziomu językowego nie powinno stanowić głównego celu nauki języka obcego. Wyjątkiem są osoby, dla których tego rodzaju analiza stanowi jednocześnie najlepszą formę motywacji ;) Zazwyczaj jednak użytkownikowi języka nie jest potrzebna w trakcie nauki stała kontrola poziomu znajomości języka. Warto ten poziom sprawdzić raz na jakiś czas, gdy potrzebujemy tej wiedzy, np. przed egzaminem, ubiegając się o pracę, czy po prostu sprawdzając postępy w nauce (dla siebie samych, o ile nas to interesuje). Jeśli wybiera się kurs językowy, to realizacji wymaganych umiejętności i materiału na danym poziomie języka pilnuje szkoła i lektor - od tego właśnie jest dobry nauczyciel, by zaplanował sensowne rozłożenie treści i skuteczny trening umiejętności językowych (dostosowany do ucznia).
Po co w takim razie to całe zamieszanie literowo-cyfrowe?
Rada Europy opracowała ogólny szkielet znajomości języków obcych, by służył jako spójny, przejrzysty wzór w kontekście przyswajania, uczenia się i nauczania języków obcych. Faktem jest, że w formalnych sytuacjach jak proces zatrudniania pracowników, zbieranie zespołu do wykonania konkretnego zadania uwzględniającego znajomość języków obcych, przygotowanie uczniów do egzaminu językowego, planowanie kursów językowych przez szkoły czy jakiekolwiek inne wyzwanie wymagające zaangażowania ludzi z określoną znajomością języka, posługiwanie się jednolitym skrótowym systemem określania stopnia zaawansowania językowego jest zwyczajnie bardziej praktyczne, prostsze i szybsze niż stosowanie długiej formy opisowej. Oczywiście, by sprawnie i świadomie stosować jednolity europejski system oznaczeń poziomów językowych, powinno się ich opisy znać, wiedzieć z czym się wiążą. Do tej pory opracowano opis poziomów zaawansowania dla języka angielskiego, chorwackiego, czeskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckiego, portugalskiego i włoskiego. Odnośniki online do opisów poziomów językowych możecie znaleźć tutaj: https://www.coe.int/en/web/common-european-framework-reference-languages/reference-level-descriptions-rlds-developed-so-far.
Dla osób, które po prostu chcą się uczyć języka i nie koniecznie mają chęć zagłębiania się w szczegóły wymagań każdego z poziomów językowych, wystarczy, gdy zapamiętają, że oba poziomy A to poziomy podstawowe, poziomy B są średniozaawansowane - na tych poziomach uczący zaczyna się już skutecznie, samodzielnie komunikować w różnorodnych sytuacjach, a poziomy C oznaczają biegłość językową. Warto dodać, że nie każdy użytkownik swego rodzimego języka osiąga jego znajomość na najwyższym poziomie C2 ;)
Comments